Revolutionary artists are a particularly unlucky lot, in that they typically die twice. First, a biological death, usually penniless and persecuted. Then, second time around, a slow methodical political assassination - wherein they are celebrated as a “creative genius and dreamer out of touch with reality”, appropriated into a “national treasure” and, of course, their creative output commoditized by media corporations into special edition albums, books, posters, coffee mugs and foundations.
There couldn't possibly be a starker symbolism for such profuse vanity than the jubilation of the western world and their Indian compatriots after the 'discovery' of the Higgs Boson, emphatically called the God particle. As always, the blindness which has remained in the cultural roots of that civilization came out in open.
There have been many attempts to theorize the role of pleasure in culture, they vary immensely, but all share the desire to divide pleasure into two …one of which they applaud, and the other they deplore. – John Fiske, Understanding Popular Culture
Kalyani felt reluctant to leave her bed and go to the kitchen so early in the morning. Thoughts of the last working days flashed through her mind. It had been months since her group was able to work properly. But as a routine, they had to sign the register in the local administration. Thinking of the long working days ahead which gave her no choice but to cook, do household activities and also perform her duty of collecting society’s waste, she woke up and went to the kitchen.
പൊതുയോഗ വേദിയില്‍ നാടന്‍ പാട്ടിനൊത്ത് ചുവടുവെച്ചപ്പോള്‍ അതിത്ര പുകിലാകും എന്ന് പി കെ ശ്രീമതി സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടുണ്ടാകില്ല. ഒന്നാം പേജില്‍ തന്നെ "സമ്മേളനവേദിയില്‍ പി കെ ശ്രീമതിയുടെ നൃത്തച്ചുവടുകള്‍" എന്ന് മാതൃഭൂമി അച്ചുനിരത്തി. ഇത്തരം തരംതാണ മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തനത്തെ വിമര്‍ശിക്കാന്‍ നേര് പറഞ്ഞാല്‍ സാമാന്യ യുക്തിയും വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ കുറിച്ചൊരു ബോധവും മതി. പാട്ടു കേട്ടാല്‍ നൃത്തം ചെയ്യുവാനും, താളം പിടിക്കുവാനുമുള്ള താല്‍പര്യവും അവകാശവും ശ്രീമതി ടീച്ചര്‍ക്കും രാജ് ഘട്ടില്‍ നൃത്തം വെച്ച സുഷമാ സ്വരാജിനുമുണ്ട് എന്ന തിരിച്ചറിവില്‍ തീരുന്ന പ്രശ്നമേയുള്ളൂ അത്.
പുഴവക്കത്തെ സായാഹ്നക്കൂട്ടങ്ങളുടെയും തെരുവോരത്തെ ചുറ്റുവട്ടങ്ങളുടെയും കവി മുല്ലനേഴി (63) യാത്രയായി. നാടന്‍ ശീലൊത്ത ലളിതമായ കവിതകളിലൂടെ മലയാളകാവ്യശാഖയില്‍ ഒരുമയുടെയും സംഘബോധത്തിന്റെയും പുതിയ അക്ഷരദളങ്ങള്‍ വിടര്‍ത്തിയ കവിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം.
"We are not dreamers, we are awakening from a dream which is turning into a nightmare. We are not destroying anything, we are merely witness to how the system is gradually destroying itself." - Slavoj Zizek. A photo essay on Occupy Wall street Protest.
The live images on TV were chilling to say the least. One could be forgiven for mistaking them for scenes from Cairo or Tripoli. In riot gear, lathi in hand, the Assistant Commissioner of Police, Kozhikode is seen stomping down the street. Reaching for his revolver from the holster, he aims squarely at retreating protesters and empties round after round of live ammunition. With their commander aiming to kill, the cops on duty got the message loud and clear.